ingilizce hikayeler ve türkçe tercümeleri

Konu: ingilizce hikayeler ve türkçe tercümeleri Perş. Haz. 24, 2010 9:20 pm

Best Looking Girl in Town

Thyra Samter Winslow

From the time she was thirteen Rilla Mabry had been ashamed of her
appearance. It was then that she started growing taller than the other
girls. She was also awkward as well as tall and she was too thin.
By the time she was twenty she was fully convinced that her appearance
was really something terrible . All of the other girls seemed little and
cute and attractive. No matter what Rilla wore it seemed wrong. She was
much too tall to wear tailored clothes. And thin dresses hung around
her loosely.
All of the girls and boys in the group liked Rilla. She was a fine girl –
if you could forget the way she looked. Even her hair was wrong-rather
stringy- but she had a pleasant and attractive face.
In spite of her looks Rilla had a boy friend. He was Patrick Redding and
his father kept a grocery store. Pat wasn’t any great price –but then
you couldn’t expect Rilla, with her looks to do any better. People feel
that Rilla ought to be satisfied. Pat was a nice looking boy, and he
shouldn’t be considered unimportant.
Rilla didn’t consider Pat unimportant. She was grateful to him for being
nice to her. She was as pleasant and as friendly as she could be. As a
matter of fact she liked Patrick a lot. He was fun to be with. She would
have been perfectly satisfied except for the fact that she was in love
with Shane Tennant. All of which did her little good – for Shane was the
price of the town. Shane’s father was a banker – and rich.

His mother was the social leader of the town. Shane was well much taller
than Rilla- and handsome besides.
Pat went into the grocery business with her father. Shane went into the
bank. That’s the way sons do in small towns unless they have definite
ideals about law or one of the other professions. Rilla didn’t do
anything. Her parents have just enough money so she didn’t have to work.
She went to parties with Patrick- and admired for Shane from a
distance. The towns people felt that she would marry with Pat, that he’d
take over his father’s grocery store, and that they’d settle down.

That might have happened if it hadn’t been for Leslie Durant. Leslie
Durant was - and still is-a well known magazine illustrator. And he came
to Morrisville to visit an aunt. And he was taken an anywhere to all of
the parties , of course. He was the social lion of the season. He
stayed in town only for few days – but that was long enough for a lot to
happen.

He saw Rilla Mabry. Rilla was standing near the door and she was looking
at Shane Tennant. She never knew her face how much showed what she was
thinking about. No one else noticed- but Durant being knew, understood
the situation. He saw Rilla standing not quite straight because she
didn’t feel quite as tall that way, in a badly fitted dress and her hair
not quite smooth- and he saw Shane, perfectly dressed, self confident,
good looking. And then Pat came to ask Rilla for the dance.

On the second day of his visit Durant made his remarkable statement. He
told anyone who would listen
to him that Rilla Mabry was by far the best looking girl in town. One of
the best looking girl he’d ever seen.
Rilla never had a compliment about her looks before. She had always been
shy, self conscious, and often unhappy about her appearance. And now
the first authority in beauty who had ever been in town claimed that she
was the price.
When Durant, himself told her what he thought of her she was filled with
confusion. She managed finally to thank him. And later, very shyly ,
she went up to him.
“I do wish that you would tell me how can look better,“ she said.
“That’s not really my particular kind of work, “ he told her, “ but may
be if we get together …..”
They got together the next morning. Durant came to Rilla’s house. And
with Rilla’s mother acting as helper, they did things to Rilla and to
Rilla’s clothes. Durant made her stand up straight . and he rearranged
her hair. And he told her what was wrong with the clothes she wore.
That night there was a dance for Durant- his last evening in town. And,
as he had thought when he started things, Rilla was, for the first time
in her life, the center of attention. Toward the end of the evening
Durant had the satisfaction of seeing Shane Tennant dancing very
attentively with Rilla, Shane Tenant whom Rilla had looked at with
longing eyes – and who had paid any attention to her.

Durant went back to his home and his work in New York and forgot about
the whole thing. Years passed. And then, just the other day, this
happened:
Durant was lunching alone at a restaurant when an attractive, tall
woman, past her first youth, came up to him.
“ You don’t remember me ?” she said.
Durant didn’t remember her.
“ I am Rilla tenant – I was Rilla Mabry when you knew me. You came to my
home town and – and rather made my life over. Remember now ?”
“Of course I do “ said Durant. “ I remember very well. It was my one
attempt at changing the destiny of another person. “
“You did a wonderful job.“ said Rilla. There was a strange note in her
voice which he didn’t understand.
“You married the boy you were in love with. I see. His name was Tannent
wasn’t it ?”
“Why, yes” said Rilla. “ But how did you remember the name ? And how did
you know I was in love with him?”
“I am good at remembering names. And I saw you looking at him.
Simplicity itself! And to think that I was the cause!
“Yes you were” said Rilla.“ It was very funny when you look back on it.
There I was going with Patrick Redding, and in love with Shane, and
terribly unhappy and awkward. And you came down and said I was a beauty-
so automatically I became a beauty. And the boys all wanted to go out
with me. And I married Shane.”
“Wonderful “ said Durant. And he smiled happily. “ How are you getting
along , now ? “
“That is the difficult part. “ said Rilla. “ You shouldn’t have asked. “
“Shane and I got married. And it didn’t get along very well though I was
awfully happy in the beginning. The Tennant lost all of their money in a
bank failure- and my family had its money in the Tennant bank by that
time, so our money went, too. Then Shane fell in love with a chorus
girl. I got a divorce of course. I’ve been teaching in a girls’ school
for the past three years. “
“ That’s too bad!” said Durant. “ But maybe that was better than
marrying that other boy whom you didn’t love.”
“ May be,” said Rilla. “You can never tell. Love goes … Patrick Redding
took his father’s grocery store and married the cutest girl in town.
They have three children and are very happy. And, oh , yes he became
quite ambitious and started a chain of grocery store. Now he is the
richest and most important man in town”

Türkçesi

Kasabadaki En Güzel Kız

Thyra Samter Winslow

On üç yaşından beri Rilla Mabry görünüşünden utanıyordu. Bu yaştan sonra
diğer kızlardan daha uzun olmaya başladı. Aynı zamanda beceriksiz, çok
ince ve oldukça uzundu.
Yirmi yaşına geldiğinde görünüşünün korkunç olduğuna tamamen ikna
olmuştu. Diğer kızların hepsi kısa, sevimli ve çekiciydi. Rilla ne
giyse, kötü görünüyordu. Çok uzun olduğundan hazır elbiseler tam
anlamıyla üzerinde asılı şekilde duruyordu.
Gruptaki bütün kızlar ve erkekler Rilla’yı seviyordu. İyi bir kızdı,eğer
görünüşüne kulak asmazsanız. Çok ince olduğu için saçı bile kötü
görünüyordu, fakat çok hoş ve çekici bir yüzü vardı.
Görünüşüne rağmen Rilla’nın bir erkek arkadaşı vardı. O Patrick
Redding’ti ve babasının bir bakkalı vardı. Pat fazla etmezdi, fakat
bakışlarıyla Rilla’dan da fazla birşey bekleyemezdiniz. İnsanlar
Rilla’nın tatmin olması gerektiğini düşünürlerdi. Pat iyi görünüşlü bir
çocuktu ve önemsiz olduğu düşünülmemeliydi.
Rilla Pat’in önemsiz olduğunu düşünmüyordu. Kendisine iyi davrandığı
için o da ona karşı saygılıydı. Elinden geldiğince ona hoş ve arkadaşça
davranıyordu. Aslında Pat’i çok seviyordu. Onunla birlikte olmak
eğlenceliydi. Shane Tannent’a aşık olmasaydı çok memnun olabilirdi.
Bunun faydası yoktu zira Shane kasabanın gözdesiydi. Shane’in babası
bankacıydı ve zengindi.
Annesi kasabanın sosyal lideriydi. Buna ilaveten Shane Rilla’dan daha
uzun ve üstelik yakışıklıydı da.
Pat babasıyla beraber bakkal işine girdi. Shane bankaya girdi. Eğer
Hukuk veya diğer meslekler hakkında idealleri yoksa erkek çocukların
kasabada baş vurduğu yol buydu. Rilla birşey yapmadı. Onun anne ve
babasının yeterince parası vardı ve o çalışmak zorunda değildi.
Patrick’le beraber partilere gitti ve Shane’e uzaktan hayranlık duydu.
Kasaba halkı onun Pat ile evleneceğini, babasının bakkalını
devralacağını ve kasabaya yerleşeceklerini zannediyordu.
Eğer Leslie Durant olmasaydı bu beklentiler gerçekleşebilirdi. Leslie
Durant geçmişte ve halen tanınmış birgazete ressamıydı. Halasını ziyaret
için Morisville’ye geldi ve tabiki partilerin olduğu her yere
***ürüldü. Sezonun en sosyal insanıydı. Kasabada yalnızca bir kaç gün
kalmasına rağmen bu süre birçok şeyin gerçekleşmesi için yeterliydi
Rilla Mabry’i gördü. Rilla kapının yanında duruyor ve Shane Tennant’a
bakıyordu. Ne düşündüğünü yüzünün ne kadar gösterdiğini hiçbir zaman
bilmiyordu. Daha önce hiçkimse bunu farketmemişti, ama yeni olduğu için
Durant durumu anlamıştı. Üzerinde kötü duran bir elbise ve düzgün
olmayan saçlarıyla uzun görünmemek için eğik duran Rilla’yı gördü. Sonra
Shane’igördü, mükemmel giyinmiş, kendine güvenir ve yakışıklı. Ve sonra
Pat Rilla’ya dans teklif etmek için yanına geldi.

Ziyaretinin ikinci gününde Durant dikkat çekici sözlerini söyledi. Onu
dinleyen herkese Rilla’nın kasabada
gördüğü en güzel kız olduğunu söyledi. Hayatında gördüğü en güzel
kızlardan biri diye söyledi.
Rilla daha önce bakışları hakkında hiç iltifat almamıştı. Her zaman
utangaç, kendi halinde ve genellikle görünüşünden mutsuzdu. Ve şimdi
güzellik konusunda ilk otorite olan ve kasabaya ilk defa gelen birisi
onun kasabanın gözdesi olduğunu söylüyordu.
Durant onun hakkında ne düşündüğünü anlattığında kafası karıştı. Sonunda
teşekkür etmeyi başarabildi. Ve daha sonra utangaç bir şekilde ona
gitti.
“Bana nasıl daha güzel görünebileceğimi anlatabileceğinizi umuyorum”
dedi.
“Bu gerçekten benim uzmanlık alanım değil” dedi ona “ Fakat belki
beraber olabilirsek…”
Ertesi sabah buluştular.
Durant Rilla’ın evine geldi. Rilla’nın annesinin yardımı ile Rilla ve
elbiseleri üzerinde düzeltmeler yaptılar. Durant ona dik durmasını
gösterdi. Ve saçlarını tekrar düzenledi. Ve giydiği elbiselerde neyin
hatalı olduğunu anlattı.
O gece Durrant için dans vardı.Kasabadaki son gecesiydi. Ve Durant
düşündüklerini yapmaya başlarken Rilla hayatında ilk defa ilgi odağıydı.
Gecenin sonlarına doğru Durant, Rilla’nın özlemle baktığı ve ona dikkat
bile etmeyen Shane Tannent’ın Rilla ile nazikçe dans edişini görmenin
mutluluğunu yaşıyordu.
Durant Newyork’a evine ve işine geri döndü ve herşeyi unuttu. Yıllar
geçti. Ve evvelsigün bu gerçekleşti:
Durant bir restoranda tek başına öğle yemeği yerken uzun boylu, çekici
ve orta yaşlı bir hanım ona doğru gelip durdu. “Beni hatırlamıyorsun
değil mi?”dedi. Durant onu hatırlamamıştı.
“Ben rilla Tannent. Siz beni tanıdığınız zaman ben Rilla Mabry idim. Sen
benim kasabama geldin ve hayatımı değiştirdin. Şimdi hatırladın mı? “
“Elbette hatırladım.” dedi Durant. “Çok iyi hatırlıyorum .Bu başka
birinin hayatını değiştirmek için gösterdiğim bir çabaydı.”
“Çok iyi bir iş yaptın”dedi Rilla. Sesinde onun hiç anlamadığı bir ton
vardı.
“Anladım, aşık olduğun çocukla evlendin. Adı Tennant’tı değil mi? “
“ Evet “ dedi Rilla “Fakat onun adını nasıl hatırlıyorsunuz? Ve benim
ona aşık olduğumu nasıl anladınız?
“İsimleri hatırlamakta çok iyiyimdir. Ve seni ona bakarken gördüm. Çok
kolaydı. Benim sebep olduğumu niye düşündün?
“Evet sendin “ dedi Rilla. “ Tekrar ana dönüp baktığında çok komikti.
Ben orada Pat Redding ile çıkıyordum ama Shane Tennant’a aşıktım ve çok
mutsuzdum. Sonra sen geldin ve bana güzelsin dedin ve ben güzel oldum.
Ve bütün erkekler benimle çıkmak istedi. Ve ben Shane ile evlendim.

“Çok güzel “dedi Durant ve mutlu şekilde gülümsedi. “Ya şimdi ne
yapıyorsun?”
“Bu zor tarafı “ dedi Rilla. “Sormamalıydın.
“Shane ve ben evlendik fakat fazla uzun sürmedi, ilk zamanlar çok
mutluydum. Bir bankanın batması ile Tennantlar bütün paralarını
kaybettiler. Ve benim ailemde o zamanlar parasını Tennant Bankası’nda
saklıyordu, ve bizim paramızda uçtu. Sonra Shane bir koro kızına aşık
oldu. Boşandım, elbette. Son üç yıldır kızlar okulunda öğretmenlik
yapıyorum.
“Bu çok kötü” dedi Durant. “Fakat belkide bu sevmediğin diğer çocukla
evlenmekten daha iyidir.”
“ Belki” dedi Rilla. “Hiç bir zaman anlatamassın. Aşk geçici… Patrick
Redding babasının bakkalını aldı ve kasabanın en şirin kızıyla evlendi.
Üç çocukları var ve çok mutlular. Çok hırslandı ve bir bakkallar
zincirine sahip oldu. Şimdi kasabanın en zengin ve saygın adamı. ”

Clockwork
Howard Breslin
I

t was a small window with narrow pieces of paper pasted across it to
prevent its breaking during the heavy air raids. In the small space at
the center that remained, a little man with eyeglasses was carefully
setting out his display of clocks and watches. He paid no attention to
many Londoners hurrying by to begin another day.
When he finished placing his merchandise, the little man came out of the
shop and stared in the window. He had placed the clocks and watches
with great care – the clocks in a row at the back, and in front of them
lying flat, a semicircle of watches. All the clocks had their faces
neatly divided in the middle by hands that pointed to six o’clock; all
the watches, thin or fat, had their hands pointing straight at three
o’clock.
“Yes,” said the jeweler with a satisfied look. “Very nice.”
About an hour later a passenger got out of the bus at the corner. He was
a tall man with a blonde mustache, and he wore a heavy overcoat and
black hat. He was slightly lame and carried a cane. He smiled when the
policeman at the corner said “Good morning” to him. The lame man’s name
was Gebhardt, and the policeman’s superior officers would have been very
glad to know that.
Gebhardt walked slowly, leaning heavily on his cane. The meeting with
the policeman never failed to amuse him., and he smiled to himself at
the stupidity of the English. Gebhardt looked into the jewelry shop
window.
There was no expression on his face as he looked from the clocks that
said six to the watches that said three. He had passed the shop
faithfully every day for two weeks, but had never gone in. Gebhardt set
his wristwatch and pushed open the door.
A salesman was talking to the jeweler at the far end of the counter, but
they turned as the door shut. The jeweler walked toward Gebhardt and
stared at him. “Yes?” asked the little man.
“My watch,” said Gebhardt. “It seems to have stopped. An hour or so
ago.” He took off his watch and laid it on the counter.
The watch’s hands indicated nine o’clock. “I see,” said the jeweler,
“Stopped.”
Gebhardt looked toward the salesman but salesman was busy examining a
catalogue. The jeweler picked up the watch.
Gebhardt said: “And you might change the strap. That one is about worn
up.
He leaned against the counter and waited. Once he looked into the back
room where the jeweler had taken his watch. He could see the old man,
bent over a desk, examining his watch. Gebhardt lit a cigarette and
waited.
It was less then five minutes when the little man came back. He held out
the watch with its new strap and Gebhardt put it on. “You should be
careful,” said the jeweler. “That is a fine watch.”
“Yes, I know,” said Gebhardt casually. “And I’m sure it will work
perfectly now.” He paid the jeweler and left the shop.
All the way back to his room Gebhardt was conscious of the strap on his
wrist, but he did not look at the watch even once. After all, in his
business you couldn’t be too careful.
Once inside the small room where he had lived since he first came to
London, Gebhardt put aside all appearance of lameness and moved about
the room with quick sureness, locking the door, pulling down the
curtains. Finally, he lit the light over his desk and took of his
wristwatch.
Working rapidly, he removed the straps from both ends of the watch. Then
with a knife he opened the end of the straps and, finally, from one
hand took out of a small piece of very thin paper. He spread the paper
out on his desk and with a glass began to study the message, which was
written in code.
The message was short and to the point. It read: “Trucks from King
Charles Square will transport Regiment 55 tomorrow A.M. Act at once.”
“So,” said Gebhardt softly. He burned the paper in the ashtray. For a
moment he sat thinking. He previously knew that a large number of trucks
in King Charles Square would be used to carry soldiers from London to
the coast. And somewhere along the route trucks and soldiers would be
blown to pieces with explosives.
Gebhardt drew his suitcase from under the bed and opened it on the desk.
From its nest of cotton he picked up one of the bombs. It was wide and
flat, quite different in form from the usual, old-fashioned type of
bomb. Attached with wire to the bottom of an automobile engine the bomb
was deadly when the motor heated.
He decided to take with him in a small package about fourteen of the
bombs. That was about all he could take care of in two hours. He had
detailed information on King Charles Square. By midnight all the
soldiers and mechanics were gone; at two o’clock a policeman looked in
to check up. Gebhardt was very much pleased with himself. Thanks to
British’s inefficiency, he would have the place to himself between
twelve o’clock and two o’clock.
Thinking of the importance of time suddenly reminded him, and he put a
new strap on his watch and then put the watch on his wrist then he sat
very still, looking into space, mentally checking every detail of the
plan.
Gebhardt smiled. Of course! Outside the jeweler shop he had set his
watch back sixty-four minutes for the signal to the jeweler. He smiled
again as he now moved the minute hand of his watch exactly sixty-for
minutes ahead. Never forgetting these small details made him a good
secret agent, and he knew it.
When the time came, Gebhardt moved carefully through the darkness of the
blacked-out streets.
In the alley behind King Charles Square he stopped and looked at his
watch. Twelve o’clock exactly. Gebhardt smiled. The whole thing was
going like clockwork. He waited another ten minutes just to be on the
safe side.
Gebhardt climbed a fence, moved carefully along a narrow space between
two buildings, and came out in King Charles Square. He stood a moment,
counting the black forms of the trucks.
Gebhardt moved over to the nearest truck. He set down his package, took
some wire and a wire cutter from a pocket. He slid under the truck and
felt along the bottom of the engine. Lying flat on his back, working in
the dark, he began to wire the bomb to the exact place he wanted it.
Somebody stepped on his ankle.
Pain shot up Gebhardt’s leg, and he bit his lip, not breathing. No, he
thought, there can’t be anyone here. There is never anyone at this hour.
I have checked it many times. But that weight kept pressing into his
ankle.
“All right, mister,” said a voice. “Come out of there.”
The wire cutter fell down from his fingers. Hands grabbed at Gebhardt’s
legs, pulled. In a panic, he kicked himself loose, got up, and run
wildly.
A man shouted. Someone blew a whistle. A form jumped from nowhere and
knocked him to the ground. Gebhardt drove his fist into a face, twice,
pulled away free, ran on. He ran into a wall, turned the wrong way. A
flashlight focused on him. He turned back but too late.
“There! Get him!”
Gebhardt drew his revolver. As he ran, he heard them shout as they came
closer to him.
There was the noise of rapid gunfire behind him, and something struck
him in the back. No, thought Gebhardt, the plan was perfect. There was a
sharp pain. He said weakly: “No.” He was dead when the soldiers reached
him. He lay with his one arm stretched out in front of him, his
wristwatch showing the hour

“Imagine the nerve of the guy!” said a young soldier. “He walked in here
as though we didn’t even exist. That’s a nice watch he has on. But it
broke when he fell.”
“It’s an hour fast,” said a second soldier. “How did that happen?”
the little jeweler was even more surprised when he read the newspaper
report the next day about Gebhardt. “I can’t understand it,” he thought.
“The man must have been careless. Nothing went wrong on my part. Why, I
even set his watch correctly before I gave it back to him.”

Türkçesi

Saatçi
Howard Breslin

A

ğır hava bombardımanında kırılmasını engellemek maksadıyla, dar kağıt
parçaları yapıştırılmış, küçükçe bir vitrindi. Vitrinin ortasında kalan
küçük yerde, duvar ve kol saatlerini dikkatlice yerleştiren ufak tefek,
gözlüklü bir adam görünüyordu. Yeni bir güne başlama telaşı içindeki pek
çok Londralı’ya fazla dikkat ettiği söylenemezdi.
Ufak boylu adam saatleri yerleştirmeyi bitirdikten sonra, dükkanın
dışına çıktı ve pencereden içeriye doğru baktı. Kol ve duvar saatlerini
gerçekten büyük bir özen göstererek sıralamıştı; arkada bir sıra duvar
saati ve onların hemen önünde bir sıra boyunca yarım daire halinde
dümdüz uzanan kol saatleri… Bütün duvar saatlerinin akrep ve
yelkovanları düzgün bir şekilde saat altıyı; bütün ince ve daha kalın
kol saatlerinin akrep ve yelkovanları saat üçü gösterecek şekilde
ayarlanmıştı.
“Evet” dedi saatçi, hoşuna gittiğini belli edecek bir bakışla, “Çok
güzel!”
Yaklaşık bir saat sonra, köşede, otobüsten bir yolcu indi. Sarı bıyıklı,
kalın bir palto ve siyah bir şapka giyen, uzunca bir adamdı. Az da olsa
topallıyordu ve bir bastonu vardı. Köşedeki polis kendisine “Günaydın”
deyince, hafifçe gülümsedi. Topal adamın adı Gebhardt idi ve polisin
amirleri bunu öğrenmekten çok mutlu olacaklardı.
Gebhardt, bastonuna yaslanarak yavaşça ilerledi. Polis ile karşılaşmak
hiç bir zaman onu neşelendirmezdi. İngiliz’in aptallığına gülümsedi.
Saatçi dükkanının vitrininden içeriye doğru baktı.
Bakışlarını, saat altıyı gösteren duvar saatlerinden, saat üçü gösteren
kol saatlerine doğru kaydırırken yüzünde hiç bir ifade yoktu. İki
haftadır her gün saat dükkanının önünden düzenli bir şekilde geçiyordu
ama asla içeri girmemişti. Gebhardt saatini kurdu ve kapıdan içeri
girdi.
Tezgahın en sonunda saatçi ile bir satış elemanı konuşmaktaydı. Kapının
kapanma sesi ile birlikte o tarafa doğru döndüler. Saatçi Gebhardt’a
doğru yürüdü ve yüzüne baktı. Ufak adam “Buyrun!” dedi.
Gebhardt, “Saatim” dedi. “Bir saat ya da daha öncesinde durmuş gibi
görünüyor.” Saatini çıkararak tezgahın üstüne koydu.
Gebhardt’ın saati dokuzu gösteriyordu. “Anlıyorum, durmuş” dedi saatçi.
Gebhardt satış elemanına doğru baktı ama adam bir kataloğu incelemekle
meşguldü. Saatçi saati aldı.
Gebhardt: “Kayışı da değiştirebilirsiniz. Bu artık iyice yıprandı” dedi.
Tezgaha yaslandı ve beklemeye başladı. Saatçinin saatini ***ürdüğü arka
odaya doğru baktı. Yaşlı adam bir masanın üstüne doğru eğilmiş, saatini
incelerken görebiliyordu. Bir sigara yaktı ve beklemeye devam etti.
Ufak adam beş dakikadan daha kısa bir sürede geri döndü. Yeni kayışıyla
birlikte onarılan saati geri verdi. Gebhardt saati koluna taktı. Saatçi:
“Dikkatli olmalısın. Bu gerçekten güzel bir saat” dedi.
Gebhardt rahatça: “Evet, biliyorum. Eminim artık tıkır tıkır çalışacak”
dedi. Saatçiye ücretini ödedi ve dükkandan ayrıldı.
Odasına gidinceye kadar, kolundaki yeni kayışın farkında olmasına rağmen
bir kere bile saatine bakmadı. Sonuçta, onun mesleğinde gereğinden
fazla dikkatli olamazdınız.
Londra’ya ilk geldiğinden bu yana kaldığı küçük odasına girer girmez,
topallamayı bıraktı. Kapıyı kilitleyerek emin ve çabuk adımlarla
pencereye doğru yürüdü ve perdeleri kapattı. Çalışma masasındaki lambayı
yaktı ve kol saatini çıkardı.
Süratli çalışarak, saatin kayışını iki taraftan birden çıkardı. Sonra
bir bıçakla kayışların dibini kesti. Kestiği yerlerin birinden, küçük ve
oldukça ince bir kağıt parçası çıktı. Kodlu bir dille yazılmış olan
küçük kağıdı, masanın üstüne yaydı ve mercekle mesajı okumaya başladı.
Mesaj kısa ve özlüydü: “Kamyonlar 55 nci Alayı Kral Charles Meydanı’ndan
yarın öğleden önce nakledecektir. Hemen harekete geçin.”
Gebhardt, “Öyleyse…” dedi hafiçe. Kağıdı kül tablasında yaktı. Bir süre
öylece oturarak düşündü. Daha önceden, bir çok kamyonun Londra’da, Kral
Charles Meydanı’ndan sahile asker taşıyacağını biliyordu. Yolları
üzerinde bir yerde kamyonlar ve askerler patlayıcılarla havaya
uçurulacaklardı.
Yatağın altından çantasını çıkardı ve masanın üstüne açtı. Çantanın
pamuk yuvalarından birinden, bir bomba aldı. Geniş ve pürüzsüz, şekil
olarak eski tiplerden tamamen farklıydı. Tel ile bir arabanın motorunun
altına bağlanıyor ve motorun ısınması ile patlıyordu.
Bombalardan on dört tanesini, küçük bir pakette yanına almaya karar
verdi. Bu miktar iki saat içinde baş edebileceği en fazla bomba
sayısıydı. Gece yarısına doğru bütün askerler ve tamirciler gitmiş, saat
ikide de bir polis kontrole gelmişti. İngilizlerin verdiği bu boşluğa
şükrediyordu. Gece on iki ile iki arasındaki süre ona kalıyordu.
Zamanın önemini düşünürken birden saati aklına geldi. Saate yeni bir
kayış takarak, saati koluna taktı. Sonra, sakince oturdu ve gökyüzünü
seyrederken, zihninde yaptığı planın son detaylarını kontrol ediyordu.
Elbette! Saat dükkanına girmeden önce saatçiye parola vermek için bir
saat dört dakika geriye almıştı. Tekrar güldü ve saatin yelkovanını
atmış dört dakika ileriye aldı. Bu tür küçük ayrıntıları asla unutmayışı
onu iyi bir gizli ajan yapmıştı ve bunu gayet iyi biliyordu.
Gebhardt, zamanı gelince, dikkatli bir şekilde karartılmış sokakların
loşluğunda ilerlemeye başladı.
Kral Charles Meydanı’nın arkasındaki dar sokakta durdu ve saatine baktı.
Saat tam olarak gece on ikiyi gösteriyordu. Gülümsedi. Her şey saat
gibi işliyordu. Tam olarak güvende olabilmek için on dakika daha
bekledi.
Bir çitin üzerinden atladı. İki binanın arasındaki dar yoldan dikkatlice
ilerleyerek, Kral Charles Meydanı’na çıktı. Kamyonların siyah
silüetlerini sayarak, bir süre ayakta bekledi.
En yakın kamyona doğru ilerledi. Paketi yere koydu ve bir parça tel ve
bir tel makası çıkardı. Kamyonun altına uzandı ve motorun alt tarafına
dokundu. Sırt üstü düzgünce yatarak, karanlıkta, bombayı uygun şekilde
tel ile irtibatlamak istediği yeri ayarlamaya çalıştı.
Birisi ayak bileğinin üzerine bastı.
Gebhardt, ayağında büyük bir acı hissetti. Nefes bile almadan,
dudaklarını ısırarak bekledi. Hayır; hayır; burada hiç kimse olamaz diye
düşündü. Bu saatlerde buralarda hiç kimsecikler olmazdı. Bir çok defa
kontrol etmişti ama aynı ağırlık bileğinin üzerinde durmaya devam
ediyordu.
“Pekala bayım” dedi bir ses; “Çık oradan dışarı.”
Tel makası elinden yere yuvarlandı. Ayaklarından tutan eller onu dışarı
çekti. Panik halinde, adamı tekmeleyip kurtuldu, ayağa kalktı ve hızla
koşmaya başladı.
Bir adam bağırdı. Başka birisi ıslık çaldı. Bir yerlerden bir şey atladı
ve onu yere düşürecek şiddette vurdu. Gebhardt bir yüze bir, iki yumruk
salladı. Kurtulur kurtulmaz, koşmaya devam etti. Karşısına bir duvar
çıktı. Yanlış yolmuş. Bir fener üzerine odaklandı. Geriye döndü ama
artık çok geçti.
“İşte, orada. Yakalayın!”
Gebhardt, tabancasını çıkardı. Koşarken bağıdıklarını ve çok yakınına
geldiklerini farkediyordu.
Arkasında mermi sesleri vardı. Sırtından bir şey ona vurdu. “Olamaz”
diye geçirdi içinden. Planı mükemmeldi. Keskin bir acı duyuyordu. Zayıf
bir ses tonuyla “Hayır” dedi. Askerler geldiğinde çoktan ölmüştü. Bir
kolu önde, yerde uzanmış yatıyordu. Kolundaki saat zamanı gösteriyordu.
Genç bir asker: “Adamın cesaretini tahmin etsene. Bizim burada
olmayacağımızı düşünerek içeri girdi herhalde. Kolundaki saat çok güzel
ama düştüğü zaman kırılmış” dedi.
Başka bir asker:
“Bu saat, bir saat kadar ileri. Bu nasıl olabilir ki?” dedi.
Küçük saatçi, ertesi gün gazeteden, Gebhardt ile ilgili haberleri
okuduğu zaman çok şaşırdı:
“Anlayamıyorum” diye düşündü.
“Adam çok dikkatsiz davranmış olmalı. Ben hiç bir hata yapmadım. Evet,
evet; hatta, geri vermeden önce saatini tam olarak ayarlamıştım bile…”

» Neden ingilizce konuşamıyoruz? Nasıl ingilizce konuşabiliriz?
» ingilizce dinleme oyunu
» Uaz 4x4 Racİng (İngİlİzce %100 Çalisiyor )
» BBC den ingilizce kelime oyunu
» Günde 1 liraya İngilizce